Hoe kom ik aan het roze geitje?
Toen me vorig jaar (2015 ) door de Bibliotheek van Amsterdam werd gevraagd om een nieuw dansverhaal te maken over het Prentenboek van 2016 ( Nationale Voorleesdagen) “ we hebben er een geitje bij”, dacht ik “ hoe ga ik hier een leuk dansverhaal van maken”, ik vind het nl een gewoon boek!
Ik ben met mijn dochter gaan zitten, als ik nou eens de dieren laten schrikken, zoals in het verhaal van “Tibbe” een van mijn favoriete boekjes, en dat ik uiteindelijk van het pasgeboren geitje moet schrikken omdat het er zo ontzettend gek uitziet???
Het verbouwde verhaal was geboren en samen met mijn dochter zijn we teksten gaan maken.
Niet snel daarna moest ik ook al een foto afleveren maar ik had nog helemaal geen geitje! Oke, het moet een heel bijzonder geitje worden omdat ik er uiteindelijk zelf van ga schrikken; welke kleur zullen we het maken Rooza (zo heet mijn dochter)? “Roze mama!” was haar antwoord. Dus met een stukje roze stof heb ik een staartje gemaakt en dat over een mandje gehangen, zoals het leek dat er al een geitje inzat. Bij de foto kijk in dus geschrokken naar een geitje wat er nog helemaal niet was, ha…
Het verhaal begon vorm te krijgen en nu was het tijd om aan de slag te gaan met de poppen. Dit is altijd weer een mooi proces; van niets iets maken. Het geitje was bijna klaar “hoe zal ik de ogen doen Rooza, en het bekje?” “ Bovenop moeten de ogen “ .Zo kreeg ik hulp van mijn dochter, ik liet haar creativiteit ook deelnemen van het proces.
Mijn dochter is een grote steun voor mij, we zouden meer naar onze kinderen mogen luisteren; zij geven zoveel wijsheid aan ons ouders.
Nu moest ik het dans gedeelte nog maken. Ik laat me altijd inspireren door de poppen die in het verhaal voor komen en de setting van het verhaal, dan zoek ik in mijn eigen bibliotheek. Welke materialen kan ik deze keer gebruiken?
Voor het eerst heb ik veertjes gebruikt; kleine en grote veren. Ik dacht dat ze snel kapot zouden gaan door al die kinderhanden maar ik had het fout: Het was zo mooi om te zien hoe de kinderen de veren vastpakten en in de lucht gooide, er tegen baasde, er mee zwaaide en na afloop de veren weer netjes in de doos neerlegde. Het was bijna magisch hoe de kinderen met de veren dansten, zo geconcentreerd, heel bijzonder.
En….ik ben geen een veer kwijtgeraakt omdat ik had gedacht dat deze kapot zouden zijn gegaan!!!
Alles was nu klaar, nu kwam het spannendste; is het dansverhaal net zo leuk als ik het in mijn hoofd heb? Aan de reacties van de kinderen en de ouders kan ik zeggen dat het weer een geslaagd, nieuw dansverhaal is, en heb genoten van de toer.
Hoe ben jij creatief met je kind, lees je veel voor en zit je dan helemaal in het verhaal of zit je met je gedachten bij je werk?
