Echt vakantie met je kind!
Kun je nog de voorjaarsvakantie herinneren? Hoe heb je deze ervaren of ben je deze alweer helemaal vergeten? Heb je wel vakantie genomen met je kind(deren)?
Afgelopen voorjaarsvakantie ben ik twee dagen met mijn dochter in een hotel geweest in Bergen; ik had twee dagen gratis overnachtingen gekregen toen ik mijn Cocomat bed ging kopen , alweer twee jaar geleden. In de kerstvakantie ging ik opruimen en kwamen deze bonnen te voorschijn “Rooza, we gaan in de volgende vakantie naar het hotel”.
Dat vond mijn dochter een heel goed en leuk idee en zo reserveerde ik 3 en 4 maart in Blooming Hotel.
Spullen inpakken en weg wezen maar ik kon het niet laten om toch ook mijn laptop en wat werk mee te nemen…. als zelfstandig werkend alleenstaand onderneemster houd het werk werkelijk nooit op.
Het was een regenachtige dag toen we vertrokken en eenmaal aangekomen gingen we even heerlijk van de kamer genieten. “Wat mooi mama, kijk eens je kunt je op het bed laten vallen, kom mama we gaan even stoeien, mama gaan we zwemmen, mama zullen we het hotel bekijken, mama een echte tv, zullen we tv kijken, mama wat gaan we nu doen” ?
Doordat ik mijn werk meegenomen had, bleven er berichten binnen komen, was ik er met mijn hoofd niet bij “zit je alweer achter je telefoon, zit je alweer achter je laptop, moet je weer lezen, moet je weer werken?”
Mijn dochter deed me beseffen dat ik nog steeds niet klaar was voor de vakantie!
Ik realiseerde me dus dat het niet echt verstandig was om mijn werk mee te nemen; ik kon het niet loslaten, was bang dat er negatieve gevolgen zouden zijn wanneer ik mijn werk zou los laten, dat ik iets zou missen.
Maar was dat wel zo, miste ik niet iets veel waardevoller? Verbinding hebben met mijn dochter is toch waar ik voor werk. Het echte samen zijn met haar van hart tot hart,
Door mijn werk mee te nemen bleef ik onrustig tijdens mijn korte verblijf in het hotel, ik kon niet die verbinding maken die zo nodig was met mijn dochter. Ze ging zich tegen me afzetten, was boos op me, er ontstonden conflicten, er was geen rust, geen vakantie.
Hoe krijg je dan echt vakantie met jouw kind? Eigenlijk is dat heel makkelijk; laat je laptop thuis, schakel een voicemail in voor je Mobil met een leuk bericht van afwezigheid en geniet! Vertrouw erop dat je niets mist, dat het werk niet wegloopt.
En dan ga je genieten van de tijd samen, loslaten, luisteren wat je kind te vertellen heeft, wat wil het. Neem de tijd en de rust voor alles wat je doet met je kind. Maak die hartverbinding met je kind.
De tweede dag heb ik alles losgelaten van mijn werk, en het was heerlijk. Er lag sneeuw en Rooza was niet meer te houden. We gingen een sneeuwbal maken, wandelen in het bos met, naar het strand, zwemmen, lekker eten, tv kijken, in bad liggen en ,mijn dochter een schoonheidsbehandeling gegeven (ik heb hem nog te goed van haar). En nog veel meer; het was zo fijn om echt samen te zijn met haar. Ik merkte dat we beide veel meer aandacht voor elkaar hadden, en vooral ik als moeder. We waren blij en genoten met volle teugen. Een herinnering die lang bij ons blijft.
Dus geniet en maak er een onvergetelijke tijd van, die lang blijft nagalmen.
Nu ben ik wel heel benieuwd wat ga jij doen met je kind(eren) wanneer je vakantie heb?
Hoe ga jij de verbinding aan met je kind (en met jezelf)
.
Laat een reactie achter zodat we van elkaar kunnen leren en elkaar kunnen inspireren
Harte groet,
Rozanne
Mooi geschreven en herkenbaar! Gelukkig hebben we met Pasen weer een herkansing!
Ja, het Paas weekend staat voor de deur, ik heb zin in de herkansing; paaseieren zoeken, eieren schilderen, knutselwerkjes maken, lekker naar buiten en de bloesem opsnuiven, samen lekker struinen op het stand of in het bos; genoeg te doen. Of helemaal niets; gewoon op de bank met een boek, voorlezen ook al leest mijn dochter sneller dan mij!
Veel plezier met Pasen
Wat heb je dat allemaal warm verwoord. Heerlijk om zo met je kind in de weer te zijn. Ik vind het niet altijd makkelijk als mijn kinderen me een spiegeltje voorhouden, maar het levert wel altijd veel op. Ze laten namelijk zien wat echt belangrijk is: contact, warmte, aandacht! Mooi blog Rozanne!
Zeker weten, die kinderen zijn er niet voor niets, om ons grote mensen, meer te laten leren en te groeien in onszelf. Zo is de cirkel weer rond. Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn, en die warmte en dat contact te mogen voelen. Dank je wel voor je reactie
Hallo Rozanne,
Wanneer ik in mijn woonomgeving om mij heen kijk, zie ik ouders achter een kinderwagen en mensen hun hond uit laten met hun mobiel aan het oor of kijkend naar het schermpje. In het speeltuintje in de wijk zitten de ouders op het bankje vol aandacht voor dit welhaast heilige apparaat, terwijl hun kind zich met de speeltuigen zelf mag zien te vermaken. Eigenlijk best wel vreemd dat dit er zo geleidelijk ingeslopen is en dat mensen in feite nu weloverwogen afstand moeten nemen van een kastje dat hen zo in hun greep houdt om de verbinding met hun kind of huisdier en uiteindelijk ook zichzelf te herstellen.
Al die kastjes weten wat… Bij mij is het niet de mobiel, maar ik neem wel altijd de laptop mee op vakantie. Gewoon, omdat ik het nu eenmaal leuk vind om een nieuwe tekst voor mijn website te schrijven, wat aantekeningen uit te werken zonder dat ik nu eens afgeleid wordt door al die dagelijkse bezigheden en afleidingen van thuis. Of minder leuk om nu eindelijk eens die berg openstaande e-mails weg te werken. Ondertussen wel de balans in de gaten houdend tussen “werk”, “quality time” voor samen, maar ook momentjes met een goed boek voor mijzelf.
Ja, die kastjes zijn erg verslavend. Ik merk het zelfs aan mijn dochter; zodra die uit bed is wil ze kijken of er een nieuwe snapchat is en dan moet ik echt zeggen om mijn mobil terug te leggen! Ik zet mijn mobil tegenwoordig op stil zodat ik niet iedere keer verstoord wordt van een melding; ik werd er gek van!
Dank je wel verder voor je reactie, voor mij waardevol
Hoi Rozanne, bij ons was de laatste vakantie de carnavalsvakantie (ja, dat heb je hier in het zuiden ;-)). Vaste prik is wintersport. Heerlijk een weekje eruit en actief op de lange latten. Je laat dan vanzelf alle beslommeringen en werk los. Eenmaal weer thuis zit je toch weer snel in het drukke ritme en is de echte aandacht en verbinding soms ver te zoeken… Dat vind ik denk ik de echte uitdaging: hoe je in het dagelijks leven die aandacht en verbinding kunt aangaan. Met jezelf en vandaar uit ook met je kind. En dat is helemaal niet zo moeilijk. Gisteren was mijn zoon ziek. Aan de ene kant is het fijn dat ik als ondernemer de flexibiliteit heb om mijn werkdag naar hem te plooien zodat hij lekker in zijn eigen bed kon uitzieken. Aan de andere kant merkte ik dat ik het werk niet los kon laten, zoals jij beschrijft op de eerste dag van je vakantie… Na slapen, op de bank liggen en lezen, merkte ik dat mijn zoon het meest opkikkerde van een spelletje doen met mij en weer eens uitgebreid lego-en 🙂 Voor de komende meivakantie hebben wij nog geen plannen. Jouw blog triggert me wel om niet gedachteloos die vakantie in te gaan, maar vantevoren stil te staan bij wat we als gezin graag willen doen, welke ruimte het werk krijgt en hoe we daar gezamenlijk afspraken over kunnen maken.
Dank je wel voor je reactie. Kinderen laten heel duidelijk zien wanneer ze aandacht nodig hebben, zeker wanneer ze ziek zijn. Ik moet zeggen dat ik dat ook erg moeilijk vind wanneer mijn dochter ziek is, maar dan zeg ik tegen mezelf: mijn Kind gaat voor alles. De talking stick is een mooie manier om verbinding met je gezin te maken in het dagelijkse leven; na of tijdens het avondeten even een moment van de dag bespreken. Diegene die de stok vast heeft praat en de andere zijn stil en luisteren met aandacht. Zo doe je dat om ste beurt. Je kunt je ook als gezin uitspreken met behulp van de talking stick; dingen opschrijven, wat vindt iedereen belangrijk tijdens de vakantie en daar kun je dan afspraken over maken. Misschien kun je als gezin wel een project maken op de laptop om zo de vakantie toch niet helemaal laptop vrij te zijn!
Hallo Rozanne,
dank voor je blog. Je blog laat mij weer zien hoeveel er veranderd is in één generatie tijd. Onze kinderen zijn nu alle drie rondom de 30 jaar.Toen wij met onze kinderen op vakantie gingen, was er niet de continue beschikbaarheid en bereikbaarheid via mail en mobiel. We lieten een telefoonnummer achter bij de familie en we lieten een lijstje met informatie door bij onze waarnemers en we gingen lekker vakantie houden.
Als je in deze tijd op je vakanties echt tot rust wilt komen, is het belangrijk om goede afspraken te maken, niet alleen met je omgeving, maar vooral ook met jezelf. En je te houden aan die afspraken 🙂
Je hebt gelijk, je kinderen zullen merken of je met je hoofd bij de vakantie bent of niet.
Die tijd met jonge kinderen beleef je maar één keer in je leven, het gaat snel voorbij, dus maak er een feest van met je gezin!
Inderdaad, toen ik op vakantie ging met mijn ouders lieten ze een bericht achter waar we als gezin te bereiken waren, echt vakantie vieren was het toen. Maar deze tijd geeft ook wel weer vele andere mogelijkheden die het leven ook wel weer een nieuwe draai geven, zeker wanneer je alleenstaande moeder bent. En de kinderen groeien heel snel deze tijd, dus heerlijk genieten met je kind(eren)
Hai, quality time… mooi onderwerp! Elke keer weer ook voor mij een reminder in het drukdrukdruk zijn. En mijn zoon herinnert me daar feilloos aan. Gewoon met mijn handen in het zand, mee een boot bouwen en allerlei zwaarden verzamelen. Vanmiddag nog. En ja, daar krijg ik de neiging om even op mijn mobiel te kijken. Waaahh!
Elk moment is een nieuwe kans… dat geef ik de ouders die ik begeleid ook altijd mee. Quality time en beschikbaar zijn is zo’n oefening voor ons volwassenen, en wat kunnen we daarin veel leren van kinderen. Wijsheid alom. 🙂
Dankje voor de inspiratie!
Dank je wel voor je reactie Kim Oostveen, onze kinderen houden ons in het NU wat oh zo belangrijk is; de dingen in het NU te zien en te ZIJN zodat er ruimte is om echte verbinding met je kind (en jezelf) aan te gaan.
Ja loslaten. Soms is dat zooo moeilijk. Zeker als ambitieuze alleenstaande onderneemster met een kind. Maar ook zo nodig he, om in het nu te komen. Mooi je verhaal wat je deelt. En supercool dat het echt lukte.